Γράφει η Μαργαρίτα Μυτιληναίου.
Ποιος πιστεύει ότι μια ακροδεξιά εκπροσώπηση στη Βουλή θα αλλάξει προς το καλύτερο το πολιτικό σκηνικό; Φαντάζομαι τον Μιχαλολιάκο να χαιρετάει φασιστικά στα έδρανα της Βουλής και απελπίζομαι.
Το κόμμα του ανακοίνωσε τους υποψήφιούς του ανήμερα της 21ης Απριλίου. Τιμής ένεκεν, φαντάζομαι. Για να θυμηθούμε τα περασμένα μεγαλεία, βρε αδερφέ, και να νοσταλγήσουμε τις μέρες που κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει και να δράσει ελεύθερα.
Οι ηλικιακές ομάδες 18-24 τοποθετούν αυτό το κόμμα ως και δεύτερο στις προτιμήσεις, ειδικά των νέων ψηφοφόρων. Έτσι λένε οι μετρήσεις. Δηλαδή, οι νέοι άνθρωποι αποδοκιμάζουν το κατεστημένο της πολιτικής επιλέγοντας μια παράταξη με απόλυτα ακραίο παρελθόν, επικίνδυνο παρόν και- προφανώς- ολόμαυρο μέλλον.
Πόσο ξέρουν, πόσο καταλαβαίνουν τι είναι αυτό που σκέπτονται να ψηφίσουν; Δεν έζησαν τον Πόλεμο ή τη Χούντα. Δεν τους λένε τίποτα τα ναζιστικά σύμβολα. Δεν έμαθαν τι σημαίνει έλλειψη ελευθερίας. Δεν κλείστηκαν σε ένα κελί φυλακής μόνο και μόνο επειδή είπαν τη γνώμη τους. Δεν βασανίστηκαν. Δεν τέλειωσαν οι ζωές τους πριν καν ξεκινήσουν.
Και οι γονείς αυτών των παιδιών, πόσο γρήγορα ξέχασαν; Πόσο εύκολα αδιαφόρησαν; Πόσο αψήφιστα παίρνουν τις επιλογές των παιδιών τους; Ή, μήπως είναι και δικές τους επιλογές; Κρυφές. Ή φανερές. Νοσταλγοί του χτες ή απελπισμένοι του σήμερα; Όπως και να ‘χει, η Ακροδεξιά δεν είναι η λύση. Σας το λέω και θυμηθείτε με.
Επειδή, δηλαδή, κάποιοι παλικαράδες αλωνίζουν στον Άγιο Παντελεήμονα και ξυλοφορτώνουν όποιον έχει έστω και λίγο πιο σκούρο δέρμα από εκείνους, αυτό δεν σημαίνει ότι καθάρισε η περιοχή. Δεν είναι αυτός ο τρόπος. Δεν είναι αυτός ο σκοπός.
Οι φασίστες δεν πρέπει να υποκαθιστούν το κράτος που, ναι, έχει χιλιάδες προβλήματα να λύσει/ ναι, δεν είναι δίπλα στους πολίτες που έχουν πραγματική ανάγκη/ ναι, απουσιάζει όταν όλοι το χρειαζόμαστε. Αν, όμως, ο ένας από μας αρχίσει να βγάζει το μάτι του άλλου, δεν ξέρω τι μας χωρίζει από τη ζούγκλα και την απόλυτη έλλειψη νόμων.
Εξηγούμαι: κι εγώ θέλω να αλλάξει η κατάσταση. Κι εγώ πιστεύω ότι πρέπει να μαυρίσουμε όσους μας έφεραν εδώ που φτάσαμε. Κι εγώ θέλω να πάνε φυλακή όσοι φταίνε και το παίζουν ανήξεροι. Κι εγώ θέλω να πάνε σπίτι τους (για να μην πω κάτι πολύ πιο βαρύ) όσοι μπορούσαν και τελικά δεν έκαναν τίποτα για μας.
Κι εγώ θέλω να καθαρίσει η Αθήνα από όσους και όσα την έχουν φέρει στο χαμηλότερο σημείο της ιστορίας της. Αλλά ποτέ δε θα ψηφίσω τους αρχιφασίστες για να συμβεί αυτό. Δεν θα συζητήσω ποτέ μαζί τους γιατί, πολύ απλά, ο εχθρός της Δημοκρατίας είναι και δικός μου εχθρός.
Δεν θέλω να μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Δεν θέλω η φόρα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς να χτυπήσει την πόρτα της χώρας μου. Χτες βράδυ η Μαρίν Λεπέν έκανε πάρτι με το 19% που της έδωσαν οι γάλλοι πολίτες. «Τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο» δήλωσε. Και, δυστυχώς, λέει αλήθεια..
ΥΓ. Στο λεκανοπέδιο της Αττικής η παρέα του πολύ επικίνδυνου Μιχαλολιάκου συγκεντρώνει αρκετά υψηλά ποσοστά. Μόνο εκεί. Δηλαδή, μόνο εδώ. Δίπλα μας. Πρέπει να ξυπνήσουμε πριν να είναι πολύ αργά..
ΥΓ2. Στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας οι μπράβοι του αρχηγού- και δημοτικού συμβούλου- κάνουν πάρτι. Μαύρα ρούχα, γυμνασμένα σώματα, ναζιστικοί χαιρετισμοί, ξυρισμένα κεφάλια και τσαμπουκάς μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Τα καλά της Δημοκρατίας ισχύουν και για τα κόμματα που καθόλου δεν την πιστεύουν ως έννοια και καθόλου δεν την ακολουθούν ως τρόπο δράσης και ανάπτυξης.
ΥΓ3. Πρέπει να ξυπνήσουμε. Τώρα.
